De Amerikaanse Akita behoort tot de vijfde groep van dit klassement: de spitsen en oertypen. De honden die tot deze groep behoren, zijn over het algemeen zeer oude maar ook zeer polyvalente rassen. De Amerikaanse Akita behoort tot de vijfde sectie van deze groep, met de Aziatische spitsen en verwante rassen. Dit ras is zonder werkproef.

In 1603 werden de eerste Amerikaanse Akita’s gebruikt om te jagen op beren. Gekruist met de Tosa en de Mastiffs, worden ze ook Akita Matagis genoemd. In 1908 werden hondengevechten verboden. Dit Japanse ras werd behouden en verbeterd. Tijdens de tweede wereldoorlog, gebruikten militairen de huiden van de honden om er kleding van te maken. Ten gevolge daarvan, legde de politie de in beslagname van alle honden op, behalve de Duitse herders, die voorbehouden waren om militaire opdrachten uit te voeren. Om hun hond te kunnen houden, kruisten velen hun hond met een Duitse herder. Aan het einde van de oorlog was het aantal Akita’s sterk verminderd. Het ras moest nu dus worden hersteld. Een tijdelijke populariteit voor de Dewa-lijn deed het aantal van deze soort toenemen. Akita’s van deze lijn hadden zowel karaktertrekken van de Mastiff als van de Duitse herder en ze werden meegenomen naar de Verenigde Staten. Deze honden waren zeer polyvalent en pasten zich aan alle situaties aan. Dit trok vele fokkers aan. De Amerikaanse Akitaclub werd opgericht in 1956. De Amerikaanse Kennelclub erkende het ras in 1972. Jammer genoeg erkenden de Japanse Kennelclub en de Amerikaanse Kennelclub het ras niet op dezelfde manier. Daarom zijn Akita’s die uit de Verenigde Staten komen, heel anders dan degenen die uit Japan komen.

De Amerikaanse Akita is een grote hond met een zwaar beenwerk. Het hoofd is groot en driehoekig met een brede snuit. Hij heeft kleine ogen en oren die naar voren gericht zijn. De stop is goed herkenbaar. De schedel is vlak en groot. De neus is groot en zwart, de lippen zijn zwart, hangen niet af en de tong is roze. Zijn ogen zijn klein en driehoekig en hebben een donkerbruine kleur. De hals is dik en gespierd met een beetje losse keelhuid (wammen). Het lichaam is langer dan dat het hoog is. De vacht is strak. De rug is recht en horizontaal. De dijen zijn goed gespierd, de borstkast is goed ontwikkeld en de buik steekt lichtjes naar buiten. De staart is dik en goed voorzien van haren. De staart is hoog aangezet en vormt een krul. Het uiteinde raakt de lijn van de rug of loopt wat lager naar beneden. Zijn voeten staan recht naar voren met een zwaar beenwerk. De schouders zijn krachtig en lichtjes afvallend. In zijn beweging is de Amerikaanse Akita krachtig en maakt hij grote passen. De rug blijft horizontaal. De Amerikaanse Akita heeft een dubbele vacht. Zijn ondervacht is dicht en zacht. Zijn dekvacht is recht, hard en grof. Alle kleuren zoals rood, reebruin en wit zijn toegestaan, alsook gestroomde en bonte vacht. Het mannetje is tussen 66 en 71 cm groot en de vrouwtjes tussen 61 en 66 cm.

De Amerikaanse Akita is een robuuste hond. Zijn levensduur wordt geschat op 10 tot 12 jaar. Hij heeft alleszins aanleg voor bepaalde ziekten en twee auto-immuunziekten. Eerst en vooral Talgklieren Adenitis, een huidziekte die gepaard gaat met verlies van de haren en ten tweede VKH, een aandoening die depigmentatie, haaruitval en blindheid met zich meebrengt, een ontsteking van de ogen en de hersenen. Jammer genoeg bestaan er tot op heden nog geen preventieve tests; het is dus belangrijk om hierop te letten bij de gekozen lijn. Andere aandoeningen die kunnen voorkomen bij dit ras zijn elleboogdysplasie, maagtorsie, hartaandoeningen, retina atrofie en een andere auto-immuunziekte, uveïtis. Om de Akita te onderhouden, zijn een dagelijkse kambeurt en een roskambeurt tijdens de ruitijd noodzakelijk.

De Amerikaanse Akita is een hond met een sterk temperament. Hij is koppig en kan het moeilijk hebben met zijn soortgenoten. Samenwonen met een hond van hetzelfde geslacht is niet makkelijk. Men moet hem met ijzeren hand in een fluwelen handschoen opvoeden. Als u houdt van gehoorzaamheid of een activiteit die veel gehoorzaamheid van uw hond vergt, zou u teleurgesteld kunnen uitkomen. Ze zijn redelijk onafhankelijk.