De Canaänhond behoort tot de vijfde groep van dit klassement: de spitsen en oertypen. Hij is onderverdeeld in de subcategorie “oertypen”. Dit wil zeggen dat zijn evolutie niet gecontroleerd werd door de mens, maar beïnvloed werd door natuurlijke selectie. In tegenstelling tot andere rashonden, hebben de oertypen hun primitieve instincten behouden. Vaak zijn ze afkomstig uit regio’s waar de klimaatomstandigheden redelijk extreem zijn, het zijn honden die doorgaans erg resistent en sterk zijn.

Dit hondenras heeft over het algemeen zijn eigenschappen goed behouden en is bijna niet veranderd tijdens de afgelopen 1000 jaar. In 1934 begon de Oostenrijkse professor, Rudolphina Menzel, met het kweekprogramma voor dit ras in Israël. De naam van dit ras is afkomstig van het oude land Kanaän, het beloofde land, een term die ontleend is aan de traditie in de Hebreeuwse Bijbel. Op 23 november 1966 werd het ras definitief erkend door de Fédération Cynologique Internationale.

De Canaänhond is middelgroot en zijn lichaam lijkt op dat van een wilde hond. Zijn schoft is goed ontwikkeld, zijn borstkast mooi verheven en zijn ribben mooi gewelfd. De schachthoogte van de Canaänhond is tussen 50 en 60 cm voor een gewicht van 18 tot 25 kg. De reutjes zijn over het algemeen groter dan de teefjes. Zijn hoofd is middellang en mooi in proportie. Zijn schedel is noch gewelfd, noch plat. Zijn oren hebben de vorm van een driehoek, licht afgerond aan de uiteinden. Ze zijn hoog aangezet, waardoor het hoofd groter lijkt. Zijn snuit is middellang en -breed. Hij heeft donkerbruine, amandelvormige ogen. Zijn staart is hoog aangezet en wordt in een krul over de rug gedragen. Hij is weelderig bedekt met haren. De vacht van de Canaänhond is eerder kort met een dichte ondervacht die dikker wordt tijdens de winter. De kleur varieert van zandbruin tot roodbruin, zwart of fawn, met of zonder masker.

De levensverwachting van de Canaänhond ligt tussen 12 en 13 jaar. De hond geniet een goede gezondheid en is weinig gevoelig voor aandoeningen. Deels dankzij de natuurlijke selectie. Hij kan goed tegen zware weersomstandigheden dankzij zijn dichte ondervacht die toeneemt tijdens de winter. Deze hond heeft twee ruifperiodes per jaar. Gedurende die tijd, verliest hij veel haar. Ook tijdens de rest van het jaar kan hij haar verliezen, maar in kleinere proporties. Het is dus aanbevolen om hem minstens 1 à 2 keer per week te borstelen. Tijdens de ruifperiode moet hij vaker geborsteld worden. De Canaänhond heeft veel beweging en aandacht nodig. Dagelijkse lange wandelingen zijn aanbevolen.

De Canaänhond heeft een strenge, doch zachte opvoeding nodig. Hij leert snel. Deze hond heeft veel eigenschappen behouden van zijn voorouders. Daarom heeft hij een ervaren en zelfzeker baasje nodig. Over het algemeen is hij redelijk lief, maar het kan een tijdje duren alvorens hij iemand vertrouwt. Eens hij echter vertrouwen heeft in zijn baasje, is hij zeer gehoorzaam en toegewijd en zal hij zijn baasje graag behagen.