De Chesapeake Bay Retriever behoort tot groep 8: Opjagende en Apporterende Vogel- en Waterhonden. De honden van deze groep werden in de eerste plaats gefokt om tijdens de jacht op bevel van de jager geschoten wild op te jagen, te apporteren of op te halen. Vandaar de naam 'Retrievers'. Ze hebben een sterk ontwikkelde neus om sporen te kunnen volgen. Daarin kunnen ze zich soms helemaal verliezen. Het zijn daarnaast ook honden die snel blaffen, want tijdens de jacht moesten ze hun baasje laten weten dat ze het wild gevonden hebben.

De Chesapeake is ontstaan in de 19de eeuw en aanvankelijk werden ze gebruikt om lokale jagers te helpen bij het vangen van waterwild. Tegenwoordig is de hond vooral een gezelschapsdier, maar zijn ze toch nog steeds populair bij jagers. De Chesapeake zou afkomstig zijn van twee specifieke pups die gered werden van een zinkende boot. Daarna zou er een mix geweest zijn met onder andere spaniels. In 1964 werd het ras uitgeroepen tot de officiële hond en mascotte van Maryland.

Het lichaam van de hond is op allerlei manieren aangepast aan zijn oorspronkelijke functies. Zo is de kop geschikt voor het dragen van zwaar wild en is zijn vacht geschikt voor ijzige, natte klimaten. De gemiddelde grootte varieert van 53 tot 65 centimeter en het ideale gewicht van 29 tot 34 kg. De levensverwachting bedraagt tien tot twaalf jaar. De ogen van de Chesapeake zijn zeer licht van kleur, meestal geel, en staan ver uit elkaar. De neus is redelijk klein, de lippen zijn dun en de oren redelijk klein. Daarnaast heeft de hond een sterk uitziende nek en borstkas, die geschikt zijn voor het breken van ijs. De staart is van gemiddelde lengte en is ideaal om de hond te helpen zwemmen. Aangezien het ras veel gebruikt werd om te jagen, is het belangrijk dat zijn vacht niet opvalt in de natuur. Het haar op het gezicht en poten hoort zeer kort en recht te zijn. Op de rest van het lichaam is het haar vaak golvend. De vacht hoort altijd korter te zijn dan vier centimeter. Doordat de hond zo veel tijd doorbrengt in water, bevat de vacht ook een olielaagje. De rest van het lichaam hoort gebalanceerd, maar sterk te zijn om het werk te kunnen volhouden.

Over het algemeen is het ras gezond, maar toch zijn er een aantal aandoeningen die regelmatig voorkomen. Zoals vele grote rassen is heupdysplasie daar één van, een aandoening waarbij het dijbeen niet goed in het heupgewricht past. Dat kan leiden tot artritis en chronische pijn. Ook hebben ze soms last van chondrodysplasie, wat een misvorming is waarbij de ledematen te kort zijn. Daarnaast kunnen oudere Chesapeakes blind worden. Ook de ziekte van Von Willebrand komt regelmatig voor, een bloedaandoening waarbij een hond sneller last zal hebben van bloedneuzen en bloedend tandvlees. De aandoening kan behandeld, maar niet genezen worden. Ten slotte kunnen ze ook lijden aan epilepsie, maar ook dat kan behandeld worden met medicatie.

De Chesapeake is een hond met een zeer sterke wil. Daarom is het belangrijk om intensief te werken aan het stellen van grenzen en om ongewenst gedrag geen kans te geven. De hond heeft dus nood aan iemand die streng kan zijn. Door zijn neiging om zijn territorium af te bakenen en het feit dat de Chesapeake geen allemansvriend is, kan het een goed idee zijn om de hond als puppy al les te laten volgen. Daarnaast is het ook goed om de hond vaak bloot te stellen aan mensen die hij niet kent om zo zijn sociale vaardigheden te verbeteren. Op zich kunnen Chesapeakes het goed met kinderen vinden, maar toch kunnen er moeilijkheden ontstaan omdat de hond het gedrag van het kind of van anderen in de omgeving verkeerd interpreteert. Daardoor kan hij te beschermend reageren. Dat is ook de reden waarom veel fokkers van Chesapeakes hun pups niet zullen verkopen aan gezinnen met jonge kinderen. De Chesapeake kan goed overweg met andere honden of dieren in het gezin, maar kan wel agressief reageren op vreemde honden. Tot slot heeft de Chesapeake veel beweging nodig. Als je die behoefte niet vervuld, zal hij snel destructief gedrag gaan vertonen. Intensieve, kortere trainingssessies zijn voor de Chesapeake wel beter dan lange, rustige wandelingen.