De Engelse Cocker behoort tot de achtste groep van deze classificatie: de retrievers - jachthonden - waterhonden. De honden in deze groep zijn gespecialiseerd in verschillende jachtdisciplines en ze maken gebruik van verschillende werktechnieken. Dit zijn honden die erg gericht zijn op hun reukvermogen om zo sporen te volgen. Een probleem met dit reukvermogen is, dat ze makkelijk verloren lopen. Het zijn ook honden die echt een stem hebben en die gebruiken ze om hun baasje te waarschuwen wanneer ze het wild hebben gevonden. De Engelse Cocker behoort om precies te zijn tot tweede categorie van deze groep, die van de jachthonden. De Engelse Cocker is heel goed in jagen op lopend of vliegend wild, ook op moeilijk terrein. Hij is dapper en schrikt niet terug voor bramen. Met zijn uitgekiende reukvermogen verkent hij het veld tien of vijftien meter voor de jager uit. Hij is een energieke speurder. Hij komt tot stilstand, verovert het wild en blaft bij de kleinste beweging van lopend of vliegend wild. Hij wordt ook veel ingezet in de konijnenjacht. Het is eveneens een goede retriever, behalve in diep water, waar hij het met zijn korte ledematen moeilijker heeft om bijvoorbeeld een eend op te halen in zijn bek.

De Engelse Cocker stamt af van de middeleeuwse Spaniël, die sinds de veertiende eeuw in Groot-Brittannië te vinden is. Deze werd ingezet voor de jacht met netten ("espainholz": woord afgeleid van het oud-Franse "s'espaignir", wat "gaan liggen" betekent). Deze zogenaamde "liggende" honden hadden de gewoonte om te gaan liggen, om zo de jagers die hun netten op de vogels gooiden, niet te hinderen. De Engelse Cocker werd geselecteerd door Britse fokkers en was gespecialiseerd in het jagen op de houtsnip ("cocking"). Vervolgens werd een bloedlijn van de Engelse Dwergspaniël gerealiseerd. In 1883 werd de Engelse Cocker officieel erkend. Rond diezelfde tijd werd hij voor het eerst geïmporteerd in de Verenigde Staten en Frankrijk. En in 1898 werd de Spaniël Club opgericht. De Engelse Cocker is het meest populaire en wijdverspreide ras onder spaniëls, hoewel het tegenwoordig vooral als een gezelschapshond wordt beschouwd.

De Engelse Cocker als ras is van gemiddelde grootte; het reutje meet tussen 39 en 41 cm, het teefje tussen 38 en 39 cm. Hun gewicht varieert van 12 tot 14,5 kg. Zijn algemene uiterlijk straalt kracht, elegantie en harmonie uit. Het is een hond met een compact lichaam en vrije gangen. Zijn lichaam is gedrongen en hij heeft een profiel in de vorm van een vierkant. Zijn nek is van gemiddelde lengte, gespierd en zonder losse keelhuid (wammen). Zijn borstkast is goed ontwikkeld, zijn ribben zijn gebogen. Zijn dijen zijn kort en breed, net als zijn croupe, die ook gespierd is. Hij staat kort op zijn poten, zijn ledematen hebben een goed gestel. Zijn voeten zijn rond en stevig en rusten op dikke kussentjes. Zijn staart is laag aangezet en wordt horizontaal gedragen maar nooit opgetild. In actie zien we een continue zwiepende zweep. Zijn hoofd is lang, zijn schedel goed ontwikkeld en mooi afgetekend. Hij heeft een vierkante snuit, met sterke kaken en een brede neus. Zijn bruine of hazelkleurige ogen zijn in harmonie met zijn vacht. Zijn oren, laag aangezet, hebben een afhangende vorm. Ze zijn dun en hebben een mooie bevedering met lange, rechte en zijdeachtige haren. De vacht van de Cocker Spaniël kan verschillende kleuren hebben. Bij enkelkleurige dieren wordt wit alleen op de borst getolereerd. Zijn vacht moet niet te weelderig zijn. Het is plat, zijdeachtig, nooit als een "draad", zonder golvingen of krullen. Bevedering is aanwezig ter hoogte van de ledematen en op het lichaam.

Hoewel de Engelse cocker een over het algemeen gezond dier is met een levensverwachting van 10 jaar, kan hij lijden aan bepaalde genetische erfelijke ziektes zoals heupdysplasie, gedilateerde cardiomyopathie en distichiasis. Coxo-femorale of heupdysplasie is een misvorming die de groei van de hond belemmert en vroegtijdige artrose veroorzaakt. Uiteindelijk kan het leiden tot verlamming van het voorste of achterste deel van het dier. De symptomen zijn redelijk vroeg zichtbaar en op te sporen, en lopen uiteen van een verandering in het gedrag van de hond, tot angst voor het op- en afklimmen van trappen of springen, intense oefensessies waarbij bijvoorbeeld een defect in zijn zitpositie wordt aangetoond, of kreupelheid en pijn. Vanaf de leeftijd van 6 maanden kan de dierenarts een palpatie doen. Radiologische bevestiging kan worden overwogen op de leeftijd van een jaar. Er wordt behandeld met medicatie (pijnstillers en anti-inflammatoire middelen, toegediend in combinatie met een aanbevolen dieet voor gezonde gewrichten) en uiteindelijk operatieve ingrepen (vervanging van de femurkop, drievoudige osteotomie van het bekken of excisie van de femurkop) . Dit risico is nooit uit te sluiten, en het is heel belangrijk om te werken met een verantwoordelijke fokker, die de juiste DNA-test kan uitvoeren om te testen op deze genetische en erfelijke pathologie, en die alleen dieren kruist waarvan het nageslacht het minst mogelijke risico heeft op deze aandoening. In de praktijk betekent dit dat de voortplanting moet worden bekeken vanuit de gediagnostiseerde fase: dieren in de fasen A, B en C mogen worden gekruist, maar C alleen met een dier in A. Opeenvolgende fases kunnen niet zomaar worden gekruist. Gedilateerde cardiomyopathie is een hartaandoening die wordt gekenmerkt door een toename in de grootte van ventrikels en wandverdikking, die ook contractiedefecten veroorzaakt. De symptomen dienen zich aan bij wat honden met een leeftijd van 5-6 jaar: hoesten, kortademigheid (ademhalingsproblemen), anorexia, ascites (abnormale ophoping van vocht in de buikholte) of syncope. De diagnose wordt gesteld door middel van een klinisch onderzoek en cardiale auscultatie, maar om de ventriculaire contractiele afwijkingen en aandoeningen te benadrukken, is het vaak noodzakelijk om daarna een röntgenfoto van de borst, elektrocardiogram en echocardiografie uit te voeren. Eerst gaat de ziekte over naar linkerhartfalen met longoedeem en daarna is er sprake van rechterhartfalen met ascites en pleurale effusie. Het is een levensbedreigende ziekte waarvan de levensverwachting 6 tot 24 maanden na het begin van de behandeling is. Distichiasis is een afwijking van de oogleden, die één of meer rijen extra wimpers ter hoogte van de klieren hebben die een beschermende vloeistof produceren. Afhankelijk van het aantal rijen, textuur en contact met het oog of hoornvlies, kan distichiasis onschuldig zijn of keratitis en conjunctivitis veroorzaken, en in sommige, extreme gevallen kan het leiden tot zweren op het hoornvlies. De diagnose wordt gesteld aan de hand van klinische symptomen en er wordt gebruik gemaakt van een spleetlamp om de overtollige rij(en) wimpers zichtbaar te maken. Fluorescentie, de bengaalsroodtest of een vergrootglas kunnen worden gebruikt om de invloed op het hoornvlies te bekijken. De behandeling bestaat uit het verwijderen van de overtollige wimpers. Als het hoornvlies niet wordt beïnvloed, dan is de aandoening onschuldig. Is dat wel het geval, dan bestaat het risico op blindheid. Voor de verzorging is twee keer per week bostelen en kammen noodzakelijk. Twee of drie keer per jaar trimmen is voldoende om de hond er goed uit te laten zien.

De Engelse cocker is een krachtige hond, zeer actief, vastberaden, levendig; hij blinkt uit als jachthond. Maar het is ook een charmante metgezel: vrolijk, speels, uitbundig, vol leven en gezegend met een sterke, vertederende persoonlijkheid. Hij kan zich soms onafhankelijk voordoen maar hij blijft altijd heel aanhankelijk en zachtaardig. Als het hem lukt zich aan te passen aan het leven in een appartement, dan moet hij dagelijks kunnen genieten van lange wandelingen.