De Grote Zwitserse Sennenhond behoort tot de tweede groep van dit klassement: Pinschers en Schnauzers - Molossers en Zwitserse Berg- en Sennenhonden. Hij maakt uiteraard deel uit van de sectie Zwitserse Berg- en Sennenhonden. De honden die tot deze groep behoren, zijn waak- en verdedigingshonden. Ze hebben een krachtige fysiek, zijn gespierd en hebben een stevig temperament.

De voorouders van de Grote Zwitserse Sennenhond zijn verspreid over heel Europa: krachtige driekleurige honden, soms zwart en roodbruin of geel, en ze worden de “Mastiffs van de slagers” genoemd. Deze honden werden gebruikt om te waken, om de goederen en de kuddes te beschermen. Aan het einde van de Middeleeuwen, vochten ze mee met de Zwitserse geconfedereerden. In 1908 werden twee “Berner Sennenhonden met korte haren” getoond en het was kynoloog A. Heim die in hen de overlevenden van de Grote Mastiffs (van de slager) of van de Grote Sennenhonden herkende, die op dat moment nagenoeg waren uitgestorven. Zo werden ze in 1909 opgenomen als apart ras in het Zwitserse Hondenstamboek. Bijgevolg vindt men nog andere exemplaren in het kanton Bern. Er werd een kweekprogramma opgezet door de Zwitserse club voor Grote Zwitserse Sennenhonden, opgericht in 1912. Enkele jaren later, in 1939, publiceerde het FCI voor het eerst de standaard van dit ras. Door de erkenning van diverse diensten die deze hond te bieden had tijdens de Tweede Wereldoorlog, kreeg hij de aandacht van het publiek, wat geholpen heeft met zijn expansie.

Met zijn 65 tot 72 cm en max. 60 kg voor reutjes, en 60 tot 68 cm voor teefjes, behoort de Grote Zwitserse Sennenhond tot de grote rassen. Het is een robuuste hond met een krachtig beenderstel en goed ontwikkelde spieren. Ondanks dit alles blijft hij erg lenig met een langgerekte pas. Hij heeft een krachtig lichaam zonder massief te zijn. Zijn hals is gedrongen maar zonder losse keelhuid (wammen). Zijn rug is stevig en recht, zijn borstkast is breed en komt mooi naar voren. Vooral de zone rond het sternum is bij dit ras zeer breed. Zijn croupe is lang en breed. Zijn buik en zijn zijkant steken lichtjes naar buiten. Zijn stevige ledematen gaan uit in sterke, robuuste voeten. Zijn tenen zijn gestrekt en gebogen. Zijn staart, die tot aan het spronggewricht reikt, is redelijk zwaar. Deze wordt naar beneden gedragen wanneer de hond in rust is. Het hoofd van de Grote Zwitserse Sennenhond vormt het hele beeld van deze hond: krachtig maar zonder zwaar te zijn. Zijn schedel is groot en vlak. Zijn snuit is groot en zijn lippen staan strak. De ogen van de Grote Zwitserse Sennenhond zijn middelgroot, amandelvormig en ze hebben een lichtbruine (notenkleur) tot bruine (marron) kleur. De oren zijn driehoekig, middelgroot en zijn hoog aangezet. Ze hangen plat tegen de wangen. De vacht van de Grote Zwitserse Sennenhond wordt in de standaard omschreven als diep zwart met roodbruin en witte symmetrische markeringen. De roodbruine vlekken bevinden zich tussen het zwart en de witte markeringen ter hoogte van de wangen, boven de ogen, aan de binnenkant van de oren, aan de zijkanten van zijn borstkast, op de vier poten en onder de staart. De witte markeringen kunnen zich op de schedel van de hond bevinden in de vorm van een ster, op de snuit in de vorm van een streep, op de keel, de borst, de voeten en aan het uiteinde van de staart. Zijn haren zijn strak en middellang. Zijn ondervacht, tot slot, is dicht en donkergrijs tot zwart.

De Grote Zwitserse Sennenhond is een sterke hond met een levensduur van ongeveer elf jaar. Dankzij zijn dubbele, dichte en strakke vacht, is hij goed bestand tegen zware klimaatomstandigheden (maar ook weer niet extreem!). Het ras kan aanleg hebben voor mastceltumoren of adenoma. De Grote Zwitserse Sennenhond is ook gevoelig voor essentiële tremor (beven/epilepsie), wat men zo noemt omdat men geen bewijzen heeft van evidente oorzaken voor deze stuiptrekkingen. De eerste aanvallen komen voor tussen zes maanden en negen jaar, maar ze kunnen onopgemerkt voorbij gaan. Bij een aanval valt de hond op zijn zijde, is hij onbewust en zal hij trappelbewegingen maken. Bij een gedeeltelijke aanval zal de hond vallen maar het bewustzijn niet verliezen. De diagnose wordt gesteld op basis van een differentieel onderzoek om alle andere mogelijkheden voor het aantasten van het zenuwstelsel en de hersenen, uit te sluiten. De testen zijn zwaar (scanner, MRI, enz.) maar omdat de ziekte bijna ongeneeslijk is, is het nodig om te weten of de hond getroffen is zodat hij niet meer gebruikt wordt om te kweken. De Grote Zwitserse Sennenhond kan ook last hebben van entropion, waarbij de rand van het ooglid naar binnen rolt. Dit kan zowel voorkomen aan de bovenkant als de onderkant en het kan beperkt zijn tot een gedeelte van het ooglid. Een gevolg hiervan zijn redelijk duidelijke ontstekingen ter hoogte van de ogen. Wat onderhoud betreft, heeft hij regelmatig een kambeurt nodig.

De Grote Zwitserse Sennenhond is, ondanks zijn imposant formaat, een superlieve en familiale hond. Het is een trouwe en zachte kompaan die bovendien erg lief is voor kinderen. Het is een fitte, aandachtige, waakzame, rustige hond die makkelijk is op te voeden. Kortom, een polyvalente hond. Hij werd en wordt soms nog gebruikt om het rundvee te beschermen, om lading te trekken, om boerderijen en huizen te bewaken en om mensen te redden bij lawines. Deze hond is niet gemaakt om in de stad te leven want hij heeft veel ruimte en regelmatig beweging nodig.