De Saarlooswolfhond hoort bij de eerste groep van de classificatie: herdershonden en sennenhonden (behalve de Zwitsere sennenhond). Het zijn geen honden die uitblinken in gehoorzaamheid. Ze zijn heel eigenwijs en lijken te doen alsof je niet bestaat als het ze zo uitkomt. Deze honden zijn zeer trouw aan hun roedel (familie en andere honden). Ze kunnen niet blaffen. Ze hebben een goede conditie, maar zijn erg lui. Ze hebben ook een uitstekende kaak.

In 1930 besloot L. Saarloos dat hij zijn eigen honden wat stoerder wilde maken en hij creëerde de Saarlooswolfhond door een Duitse Herder te kruisen met een Russische Wolf. De Saarlooswolfhond is het resultaat van een kruising tussen een voorouder van de Duitse Herder en een Europese Wolf met de naam Fleur. Het verrassende is dat deze selectie achterwaarts is uitgevoerd; men wilde terugkeren naar de roots, de oorsprong van onze hondenrassen. In 1975 werd de Saarlooswolfhond officieel toegelaten als een Nederlands ras. Vervolgens erkende de Fédération Cynologique Internationale hem in 1981. Deze hond is buiten zijn thuisland vrij zeldzaam, hoewel het ras wel steeds populairder wordt.

De Saarlooswolfhond heeft een lupoïdeprofiel (dat op de wolf lijkt). Er zijn echter enkele essentiële morfologische verschillen: de staart daalt veel lager bij de Saarloos, zijn oren zijn groter en hij staat hoger op de benen, terwijl de wolf dikker is. De verdeling van de vacht is ook anders, vooral omdat de wolf meer haar op de schouderbladen heeft dan de Saarloos. Dat gezegd zijnde, is de Saarlooswolfhond harmonieus gebouwd en heeft hij een gang die doet denken aan die van de wolf. De gemiddelde grootte is 65 tot 75 cm bij mannetjes en 60 tot 70 cm bij vrouwtjes voor een gewicht tussen 30 en 35 kg. Hij behoort tot de categorie grote rassen. Zijn lichaam is zeer krachtig en is iets langer dan dat het hoog is. Zijn nek is droog en gespierd. Zijn ribben zijn gebogen en zijn rug is recht en massief. De nierregio is bijzonder groot bij dit ras. Zijn staartstuk is naar beneden gekeerd. De ledematen van de Saarlooswolfhond zijn lang, met sterke botten. Samen met zijn enigszins ovale, gesloten voeten maakt deze configuratie het mogelijk om mooie passen te maken. In rust draagt hij zijn staart in de vorm van een sabel. Zijn hoofd is perfect afgestemd op zijn lichaam. Zijn schedel is breed en enigszins vlak, zijn neus breed en zwart of leverkleurig, afhankelijk van de kleur van zijn vacht, en zijn lippen zijn gesloten. Zijn ogen zijn middelgroot, amandelvormig en bij voorkeur geel of amberkleurig. Zijn oren zijn middelgroot. Ze zijn vlezig, puntig en staan rechtop. Geaccepteerde vachtkleuren van de Saarlooswolfhond variëren van lichtzwart tot donkerzwart (wolfgrijs), lichtbruin tot donkerbruin en licht crème (zand/rood) tot wit. Andere kleuren zijn niet toegestaan ​​voor dit ras. De dikke vacht is een beetje ruw, het haar recht, met een rijke en wollige ondervacht.

De Saarlooswolfhond heeft niet veel te vrezen op het vlak van gezondheid. Desondanks kan hij last hebben van bepaalde aandoeningen en daarom is het belangrijk om een ​​fokkerij te kiezen die zorgvuldig gezondheidstests uitvoert en het mogelijk maakt te fokken met individuen die goede resultaten hebben behaald in deze tests. Oplettendheid is met name ook geboden omdat de risico's bij bloedverwantschap nog hoger zijn en er van dit ras maar weinig verschillende voorouders zijn. De Saarloos is gevoeliger voor bepaalde geneesmiddelen (gevoeligheid voor geneesmiddelen) dan andere rassen; raadpleeg steeds een dierenarts die ervaring heeft met dit ras alvorens een behandeling te beginnen. Hij kan ook last hebben van dwerggroei, heup- en elleboogdysplasie, degeneratieve myelopathie en van bepaalde oogafwijkingen. Afgezien daarvan is het een hond van primitieve soort, die daarom een ​​zekere robuustheid heeft.

De Saarlooswolfhond is geen hond die voor iedereen geschikt is! Zijn temperament is namelijk erg complex. Hij is attent, maar zeer terughoudend en voorzichtig tegenover vreemde mensen, hij is niet dol op menigtes en laat zich zelden aaien door mensen die hij niet kent. Het is een onafhankelijke hond, soms koppig, die van nature op zijn roedel is gericht. Daarom is het voor hem bijna van levensbelang om met andere honden om te kunnen gaan, maar zijn mensen veel minder belangrijk. Het kan dus lang duren om hem te socialiseren. Maar zodra zijn vertrouwen is gewonnen, zal hij heel dicht bij je staan ​​en vooral erg aanhankelijk zijn. Hij kan ook een roversinstinct hebben ten opzichte van zwakkere wezens. Het moet daarom worden voorkomen dat hij in een huis woont met kleine dieren en men moet zeer alert zijn op interacties met kinderen. Hij is niet geschikt voor een leven in de stad en zelfs op het platteland zal het nodig zijn om regelmatig wandelingen te maken. Hij kan ook makkelijk buiten leven als hij eraan gewend is. Als hij permanent buiten leeft, is het echter wel belangrijk om te zorgen dat hij honden en mensen niet (nog meer) gaat wantrouwen. De opvoeding van de Saarlooswolfhond is, zoals u zal merken, niet zo makkelijk. Het is een hond die een meester nodig heeft om hem te temmen. De eerste twee jaar van zijn leven moeten vooral gewijd zijn aan zijn socialisatie. Aarzel ondanks dit advies niet om hulp te vragen aan eigenaren van dit ras. Het vergt geduld en u moet niet te snel te veel verwachten. Houd er steeds rekening mee dat het een ras is dat moet worden getemd maar zichzelf niet opvoedt. De verzorging van dit ras is makkelijk, want er is geen speciale zorg vereist.